برای رسیدن به وضعیت مطلوب، باید توان فراگیر آن را هدف گرفت.

[منبع ۱؛ صفحه ۱۰۸] - [راسل ایکاف]:

من نام توان لازم برای به دست آوردن وضع مطلوب را «توان فراگیر» گذاشته‌ام. این قابلیت، لزوما آرمان هر کسی است؛ زیرا هیچکس نمی‌تواند چیزی را بخواهد، بدون آنکه آرزوی کسب قابلیت دستیابی به آن را داشته باشد. با این حال، نزدیکی به «توان فراگیر» یا «قابلیت همه‌جانبه» به همان اندازه بدیهی است که غیرقابل دسترسی بودن آن.

پی‌نوشت:

به عنوان مثال اگر کسی بخواهد قهرمان کشتی جهان بشود، باید از نظر قدرت بدنی، تکنیک، سرعت و تجربه در بالاترین سطح قرار بگیرد. بنابراین در واقعیت، آنچه که از طرف این شخص هدف گرفته می‌شود، قهرمانی جهان نیست؛ بلکه رسیدن به سطحی از توانمندی است که لازمه‌ی قهرمانی جهان است. این توانمندی، اصطلاحاً «توان فراگیر» نامیده می‌شود.

اساس برنامه‌ریزی تعاملی، طراحی وضعیت مطلوب در حال حاضر است.

[منبع ۱؛ صفحه ۷۵] - [راسل ایکاف]:

برنامه‌ریزی تعاملی (interactive planning) تشکیل می‌شود از «طراحی وضعیت مطلوب در حال حاضر» و «ابداع یا گزینش ابزارهایی برای هر چه نزدیک تر شدن به آن وضعیت». چون این برنامه‌ریزی بیشتر مبتنی بر طراحی و ابداع است و هدفش هم آفریدن آینده است، این کار را با تعیین رفتاری انجام می‌دهد که بتواند پیوسته فاصله‌ی بین وضعیت موجود سازمان را با وضعیتی که دوست دارد هم امروز داشته باشد، کم کند. چرا «هم امروز»؟ اگر نتوانیم بگوییم که چنانچه اختیار کافی می‌داشتیم، دوست داشتیم که امروز کجا باشیم، چگونه می‌توانیم بگوییم که دوست داریم ۵ یا ۱۰ سال آینده کجا باشیم؟ در واقع ما اطمینان داریم که ۵ یا ۱۰ سال آینده دوست نداریم در جایی باشیم که امروز گمان می‌کنیم آینده‌ی مطلوبی است.