[منبع ۱؛ صفحه ۴۸] - [راسل ایکاف]:
سازمان‌های نظامی، بروکراسی‌های دولتی و شرکت‌های سهامی فردسالارانه رفتاری تقریبا شبیه آدمواره‌ها دارند. هدف اصلی سازمان‌هایی که به مثابه یک جاندار تلقی می‌شوند (یعنی کل هدفمند؛ اما اجزا غیرهدفمند)، البته بقا است. با چنین برداشتی از سازمان، رشد لازمه‌ی بقا است؛ زیرا حدّ مفهوم مخالف رشد، کوچک شدن است و آن یعنی مرگ. در این تلقی سود و سودآوری یک هدف نهایی نیست؛ بلکه وسیله‌ای است برای بقای شرکت. به قول پیتر دراکر، سود برای این شرکت‌ها مثل اکسیژن است برای انسان؛ یعنی یک ضرورت است و نه علت وجودی.
